Όλοι μαζί με μια ψυχή, όλοι μαζί και ενωμένοι, τα πρέπει στης Πατρίδα μας να είναι για εμάς καθήκον.

Τα Ιδεώδη μας τα Ελληνικά,

μας έχουν στους Αιώνες,

στις Θερμοπύλες Ισχυρούς,

να κτίζουμε Παρθενώνα.
<>

Ας ξανανιώσουμε Έλληνες,

θεματοφύλακες αντάξιοι

κάθε καλού, Ελληνικού,

για κάθε Ελληνικής Αξίας.
<>
Η Ελλάδα δεν είναι τα κόμματα,

είμαστε εσείς και εμείς,

άνδρες, γυναίκες και παιδιά,

πολίτες και πολιτικοί,

εργάτες και υπάλληλοι,

στρατιωτικοί κι αγρότες,

κάποιοι υπηρετούν στο δημόσιο

και πιο πολλοί, έξω στην κοινωνία.
<>
Όλοι μαζί με μια ψυχή,

όλοι μαζί και ενωμένοι,

τα πρέπει στης Πατρίδα μας

να είναι για εμάς καθήκον.

Η Αριστερά και η Δεξιά,

να αγωνίζονται Ελληνικά,

αυτό αρκεί, και φθάνει.

Ιωάννης Γ. Μιχαηλίδης

2019 Απρίλιος 20 <ΙοΦ>

Αριστερός; Χαίρω πολύ!

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου για το protagon.gr


Υπάρχει ένα σημείο που παραδίνεσαι. Ξέπνοος από εκατοντάδες συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, αναγνώσεις άρθρων και αναλύσεων, ενδοσκόπησης, μελέτης της Ιστορίας, επαναπυροδότησης των ονείρων σου, “κρατημάτων” της λογικής σου και δικών σου δημόσιων παρεμβάσεων, φτάνεις στην στιγμή που έχεις κουράγιο για μία μόνο λέξη. Ένα ναι ή ένα όχι χωρίς επεξηγήσεις, κλείνοντας τους δρόμους της διαπραγμάτευσης, γιατί είσαι πια κομμάτια από μία διαρκή αϋπνία, μία υπερένταση μηνών, χρόνων. Χρήσιμη περίοδος. Γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Ο συμπαθητικός περιπτεράς που με έσωσε δεκάδες φορές πουλώντας μου τσιγάρα μετά τα μεσάνυχτα, είναι Χρυσαυγίτης. Όχι όψιμος, πολλά χρόνια τώρα. Χαίρω πολύ! Εκείνος, με την σειρά του έμαθε έπειτα από χρόνια πως είμαι αριστερός. Χαίρω πολύ!
 
Ένα ξαδερφάκι μου, άνεργος οικοδόμος, φανατίστηκε σε μία κουβέντα μας και φανερώθηκε η στράτευσή του στον πολιτικό λόγο και όραμα του Καρατζαφέρη. Χαίρω πολύ! Ένας γνωστός, μεγαλοβιοτέχνης πλαστικών που τόσα χρόνια απέφευγα να ανοίξω πολιτική κουβέντα μαζί του, γιατί μού έβγαζε εκείνη την χαζοαλαζονεία του αυτοδημιούργητου και δεν ήθελα, από ευγένεια, να συγκρουστούμε –καλεσμένοι πάντα και οι δύο σε σπίτι κοινού φίλου- σίγουρος πως γουστάρει τρελά Σαμαρά, αποκαλύφτηκε προχτές, φανατικός υπέρμαχος του Σύριζα. Χαίρω πολύ!
 
Μια χαρά περνούσα με όλους πριν το Μνημόνιο! Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανοίξουμε μεταξύ μας τα χαρτιά μας, δεν πλησιάσαμε ποτέ πριν τόσο κοντά στην κόψη της συγκυρίας, για να αναγκαστούμε να ζυγίσουμε τις ιδέες μας στην αρένα του δημόσιου και ιδιωτικού πολιτικού διαλόγου. Όλα ήταν θεωρητικά. Οι συμπεριφορές ανατροπής κινούνταν στην σφαίρα μιας μάλλον φιλοσοφικής συζήτησης δίχως αντικείμενο, ακίνδυνες κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που όχι μόνο δεν ήμασταν υποκείμενα της Ιστορίας, αλλά υπήρχε μεταξύ μας και μία άτυπη συμφωνία ανοχής. Οι δεξιοί μας ανέχονταν, στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, μας άφηναν να λέμε τις “παρλαπίπες” μας περί δικαίου, μας άφηναν να γράφουμε τα “αντιστασιακά” τραγουδάκια μας, τα αγόραζαν κιόλας, γιατί ήξεραν καλά πως είμαστε η ατραξιόν ενός συστήματος το οποίο δεν απειλείται από τέτοιες φιλολογίες, όσο οι τράπεζες, οι διεθνείς Οίκοι και οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, κρατούν γερά.

Εμείς, με την σειρά μας, κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε, τους αφήναμε να πιστεύουν πως μας αφήνουν,  φτιάχναμε τους πυρήνες μας, τις μικρές μας “συνωμοσίες”, που περισσότερο έμοιαζαν με φιλολογικές λέσχες παρά με ακονισμένες διεκδικήσεις και έτσι, έχοντας διαχωρίσει τους ρόλους μας, όλα κυλούσαν μια χαρά στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ έναν χίππυ, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον Σατανά. Όλα μακρινά κι ευτυχισμένα.
   
Τώρα, τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ και απότομα. Και οι κρίσιμες εκλογές που έρχονται αποκάλυψαν χαρακτήρες και πρακτικές που σοκάρουν, αλλά δεν βαριέσαι, όλα για τους ανθρώπους είναι…

Πάντως θα συνεχίσω να παίρνω τσιγάρα από τον ίδιο περιπτερά και να αγαπάω φυσικά το ξαδερφάκι μου, και ίσως τώρα που έχουμε λιγότερα πράγματα να κρύψουμε μεταξύ μας (εφόσον αναγκαστήκαμε όλοι στο προσωπικό μας outing) να είναι ειλικρινές, επώνυμο πια και συνειδητό ό,τι ακολουθήσει. Ελπίζω να είναι η σύνθεση και όχι ο ανεπανόρθωτος τραυματισμός μας.

Πηγή : protagon.gr

Σιωπή για την θητεία

Άρθρο του Τάκη Μίχα για το protagon.gr

Πρόσφατα έγινε μια αύξηση της φορολογίας ενάντια στην οποία διαμαρτυρήθηκαν μόνο τα κόμματα της (μη φασιστικής) Αριστεράς δηλαδή η ΔΗΜΑΡ και ο Συνασπισμός. Αντιθέτως και παραδόξως τα «φιλελεύθερα» κόμματα της Δεξιάς που κατά τα άλλα βρίσκονται στα οδοφράγματα κάθε φορά που εξαγγέλλεται και η πιο μικρή αύξηση φορολογίας αυτή την φορά σιώπησαν. Πρόκειται για την αύξηση της στρατιωτικής θητείας κατά τρεις μήνες.

Η υποχρεωτική θητεία όπως είναι γνωστό αποτελεί μια μορφή φορολογίας σε είδος που πλήττει μια συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα: τους κληρωτούς που αναγκάζονται να καταβάλλουν ένα συγκεκριμένο αριθμό εργατοωρών χωρίς να αμείβονται. Είναι μια ιδιαίτερα άδικη μορφή φορολογίας διότι επιβάλλεται μόνο σε μια συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα: τους νέους άνδρες (ηλικίας 18-24 ετών) ενώ δεν επιβάλλεται σε άλλες (γυναίκες, μετανάστες). Αύξηση λοιπόν της θητείας κατά τρεις μήνες σημαίνει αύξηση της φορολογίας σε είδος μετρούμενο με τον αντίστοιχο αριθμό εργατοωρών στα μέλη μιας συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας.

Ο λόγος για τον οποίο αυξήθηκε η θητεία είναι όπως σωστά υποστήριξε ο Συνασπισμός, επειδή η κυβέρνηση προσπαθεί με αυτούς τους πλασματικούς τρόπους να μειώσει τον αριθμό ανέργων μεταξύ των νέων. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε ο Καραμανλής με το έλλειμμα.

Eτσι ενώ σε όλο τον κόσμο επικρατεί η τάση της κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας και της αντικατάστασης της με αμειβόμενη εθελοντική, η Ελλάδα, αναχωρώντας για μια ακόμη φορά από την Ιστορία, ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. Ας σημειωθεί εδώ ότι η χώρα μας ήδη έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ατόμων σε σχέση με τον ενεργό πληθυσμό μεταξύ των χωρών της ΕΕ που υπηρετεί στις ένοπλες δυνάμεις.

Η συνεχιζόμενη διατήρηση της υποχρεωτικής θητείας εμπεριέχει ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος το οποίο επωμίζονται οι κληρωτοί (και οι οικογένειες τους).

Πρώτον το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της θητείας τους οι οικογένειες είναι υποχρεωμένες να υποστηρίζουν οικονομικά το μέλος της οικογενείας που υπηρετεί.

Δεύτερον  η σημαντική απώλεια των εισοδημάτων που έχει ο κληρωτός κατά την διάρκεια της θητείας του. Αυτή την απώλεια δεν την έχουν ούτε οι γυναίκες ούτε οι μετανάστες.

Τρίτον και πιο σημαντικό απ’ όλα η μείωση του κυριότερου  ενεργητικού στοιχείου του ανθρώπινου κεφαλαίου που έχει ο νέος: υης κινητικότητάς του. Σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των «στιγμιαίων» οικονομικών ευκαιριών, η απαγόρευση μετακίνησης του νέου για τουλάχιστον ένα έτος αποτελεί καταστροφικό πλήγμα στην κινητικότητά του. 

Με εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα στην μετέπειτα επαγγελματική του καριέρα. Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι αν προσφερθεί σε ένα νέο μια θέση εργασίας μετά τις σπουδές του κάπου στο εξωτερικό, ο εργοδότης θα περιμένει ένα χρόνο κρατώντας την θέση ανοιχτή μέχρι να κάνει ο νέος το «καθήκον του προς την πατρίδα» για να τον ξαναπάρει; Επί πλέον έρευνες έχουν δείξει ότι κατά την διάρκεια της θητείας ένα σημαντικό μέρος του ανθρώπινου κεφαλαίου που έχει συσσωρεύσει ο νέος κατά την διάρκεια των σπουδών του αρχίζει να «σκουριάζει». Ούτε αυτό το κόστος στην επαγγελματική τους ανέλιξη το αντιμετωπίζουν  οι γυναίκες και οι μετανάστες.

Υπάρχει ένα άλλο κόστος: η μαζική ζήτηση για τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα που δεν αντιπροσωπεύει ζήτηση για μάθηση αλλά απλά προσπάθεια αποφυγής του στρατού. Έρευνες που έγιναν στην Γαλλία και αλλού έδειξαν ότι μόλις η υποχρεωτική θητεία αντικαταστάθηκε από  επαγγελματικό στρατό μειώθηκε κατά 30% ο αριθμός εκείνων που παρακολουθούσαν τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δυστυχώς η διατήρηση και αύξηση της στρατιωτικής θητείας δείχνει για μια ακόμη φορά ότι όλες αυτές μοδάτες φράσεις που χρησιμοποιεί το πολιτικό κατεστημένο για την ανάγκη βελτίωσης του «ανθρώπινου κεφαλαίου», για την «παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της γνώσης» κλπ. αποτελούν κούφιες φράσεις χωρίς κανένα αντίκρισμα. Στην καρδιά κάθε Έλληνα «εθνικουπεύθυνου πολιτικού» κατοικεί ένας λοχίας της περιόδου των Βαλκανικών πολέμων – όλα τα άλλα είναι αέρας κοπανιστός. Από την άλλη πλευρά είναι φυσικά εξαιρετικά ενθαρρυντικό ότι τα κόμματα της (μη φασιστικής) Αριστεράς αρχίζουν να εναντιώνονται στο καθεστώς της δουλοπαροικίας που αντιπροσωπεύει η υποχρεωτική θητεία. 

  

Πηγή : protagon.gr